Pewne istnienia wydają mi się ważniejsze, inne – mniej ważne; powstaje hierarchia. Ta swoista, jedyna w swoim rodzaju hierarchia istnień – będąca hierarchią wartości – odniesiona do mnie, jedynego w swoim rodzaju, staje się moją osobistą racją bycia w świecie, moim mniej lub bardziej gotowym sensem życia. Sens ten stanowi o mojej ptacy, czyni z niej cel albo tylko środek działania, tłumaczy wybory życiowe, przesądza o moich dążeniach i ambicjach. Dopiero od swego sensu wychodząc mogę rozumieć siebie i swe decyzje, kwalifikować je jako rozsądne lub głupie. To władnie jest mój świat. Tak ten świat powstaje i taka jest jego struktura. Ponad światem aktualnym i rzeczywistym, o postrzeganych przeze mnie hierarchiach, które widzę jako „obiektywne” i odczuwam poprzez naciski otoczenia, ustawiam pewną hierarchię własną, konkurującą z tamytmi – pewien świat przyszły, świat życzony, ku któremu wybiegam w swych uczuciach i myślach; zawsze najpierw uczuciach, potem myślach.