„Dobro musi triumfować”, a gdyby do tego nie doszło to oznacza, że coś ze światem jest nie tak. Jest to więc standard funkcjonowania rzeczywistości spoza sfery mojego ja, spoza mojej intencjonalności. Realizacja tego standardu nie jest dla mnie powodem ani do odczuwania dumy, ani do wstydu. Jest to po  prostu życie. W naszej kulturze na przykład istnieje Standard Normatywny, którego treścią jest przekonanie o naturalności pełnej wiedzy o przyczynach własnego postępowania. Gdy nie wiem dlaczego zachowałem się w taki, a nie w inny sposób, zwłaszcza gdy jest to zachowanie dla mnie niespodziewane – wówczas traktuję swoje zachowanie jako nienormalne, a nie jako niemoralne. Szukam pomocy terapeuty, który powinien doprowadzić mnie do normy, a nie pomocy spowiednika, który ma mi pomóc w neutralizacji poczucia winy. Sędzia stwierdzając taki przypadek odsyła oskarżonego do psychiatry.