Takie podejście, charakterystyczne dla tradycjonalnych porządków społecznych, traktuje człowieka przedmiotowo, jako element – skomplikowanego wprawdzie, lecz dającego się się poznać – organizmu, w którym sztywność społecznych podziałów i kodyfikacja wymogów ról zapewniają bezkolizyjne realizowanie celów trwania zbiorowości. Rzeczywiste funkcjonowanie społeczeństw, szczególnie zaś społeczne konflikty, którymi brzemienna jest cała historia ludzkości, konflikty przy tym zagrażające niejednokrotnie podstawom egzystencji człowieka, skłaniają do zakwestionowania przekonania o możliwości w pełni bezkonfliktowego funkcjonowania systemów społecznych.
