Trzecią jest podwójny interakcjonizm. Sprawny przebieg procesów regulacji psychicznej zależy od wyników interakcji między jednostką i jej otoczeniem oraz między subsystemami mechanizmu regulacji psychicznej. Patologia zachowania polega na rozerwaniu tych interakcji i ograniczeniu się do jednej z nich. Powyższe oznaczałoby, że jeżeli istnieją różne jakościowo standardy ewaluacyjne powiązane z różnymi składnikami mechanizmów procesu regulacji psychicznej, to należy oczekiwać, że każda z aktualizujących się wartości jest w procesie wyznaczania postępowania dookreślana przez inne właściwości. Zależy to od czasu, na jaki zorientowane jest postępowanie. Wartość – po sformułowaniu jej – może zostać zautonomizowana, a więc istnieć niezależnie; oznacza to jednak, że w praktyce zostaje ona wyłączona z przebiegu procesów regulacji psychicznej. Nie jest jednak wobec nich neutralna stając się czynnikiem blokady interakcji.