Można byłoby metaforycznie powiedzieć, że zagrożone totalizacją społeczeń­stwo uruchamia „mechanizm obronny” – rewolucję. Drugi obszar graniczny obejmuje ekstremalne wartości alienacji socjalnej. Powyżej pewnej wartości tej wielkości (próg resocjalizacji), skłonność do patologicznego, wynikającego ze zbieszenia, buntu wygasa i przekształca sie w końcu w skłonność do konsensusu (obszar solidaryzmu drugiego rodzaju). Wyjaśnia się to tym, że w tego rodzaju warunkach grożących anomią, wpływ społeczny uzyskuje inna kategoria postaw osobliwych – bogobojni. Oni to uzyskują wpływy społeczne i reprezentowana przez nich postawa poszerza się, jako że ona tylko, skłonność do poddania się dyscyplinie jakiegoś ładu zbiorowego, pozwala uchronić społeczeństwo przed anomią. I tu nasuwa się metaforyczne powiedzenie, iż groźba anomii uruchamia kolejny „mechanizm obronny” społeczeństwa – skłonność do poddania się solidarystycznemu rygoryzmowi.