Składową tę odnajdujemy w postępowaniu ćwiczonego batem niewolnika, który całuje kornie rękę swego pana; w postawie rekruta, który sponiewierany w swej ludzkiej godności przez kaprala chwilę potem usłużnie śmieje się z jego wulgarnego dowcipu; w osobowości działacza partyjnego, który bez słowa sprzeciwu przyjmuje najbardziej absurdalne oskarżenia ze strory kierownictwa i „przyznaje się” do win nie popełnionych; i tak dalej. Powszechność tego rodzaju postaw zdaje się świadczyć, iż mamy tu do czynienia z pewną regułą ogólną przeczącą Ewangelicznemu modelowi człowieka. Oto po przekroczeniu pewnego obszaru wrogości osoby A do osoby li, przy którym zwrotna wrogość li do A osiąga pułap najwyższy (nazwijmy go pasem buntu U wobec A), każdy dalszy wzrost wrogości A do li – a więc skłonność A do wytwarzania coraz większych zagrożeń dla li – pociąga właśnie spadek wrogości zwrotnej, a więc zanikanie skłonności li do odpowiadania złem partnerowi. Aż w końcu li w odpowiedzi na największe zagrożenia, na skrajną tedy wrogość, skłonny jest odpowiadać życzliwością, a zatem – realizować to, co ciemiężca uznaje za dobro, realizować tedy jego preferencje.