Oczywiście i w tym wypadku jest tak, iż poszczególni ludzie w różnych miejscach swego szeregu dobra mogą mieć obszar miłości bliźniego – a więc skłonności do największych świadczeń na rzecz partnerów interakcji a także próg zbieszenia. Utrzymuje się tylko, że typowa jednostka posiada gdzieś w swoim szeregu dobra i jedno, i drugie, jest więc skłonna zarówno do największej życzliwości, jak i do zbieszenia.Świadomość tej strony natury ludzkiej jest w gruncie rzeczy dosyć powszechna. Wszyscy wiemy, że „nie wolno dla ludzi być zbyt dobrym”, bo ich reakcja będzie przeciwna do zamierzonej – nie tylko nie będą się poczuwać do zwiększonych zobowiązań wobec tego, kto lekkomyśnie ofiarowuje im nadmierną życzliwość, ale zgoła odpłacą mu „lekceważe­niem”, „niewdzięcznością” czy „złośliwością”. Określenia te wolno interpretować jako oznaczające zjawisko, o którym mowa – zaniku życzliwości do partnerów nadmiernie życzliwych, a w granicy doprowa­dzające do stanu zbieszenia.